Pangandaran

Na goed uitgerust te hebben op onze 'niksdag' hebben we eens gekeken naar onze reis planning. What's next?! Ontzettend getwijfeld om naar Pangandaran te gaan, weer een stukje terug naar het westen van java, maar door de goede beoordelingen van de green canyon en green valley tour besloten dat we dit gaan doen!
We pakken een bus die rechtstreeks van Yogya naar Pangandaran rijdt. Onderweg kunnen we genieten van prachtige rijstvelden en hardwerkende landarbeiders met punthoedjes. Na 8 uur komen we aan in Pangandaran, echter is de brug doorgezakt en moeten we achterop de scooter om zo naar het hostel aan het strand gebracht te worden. Daar zit ik dan, dikke backpack op mijn rug, daypack op mijn buik, als een oempaloempa achterop de scooter van een local, kriskrassend door smalle straatjes tussen houten hutjes door. We komen aan bij een smal houten bruggetje over het water. Slingerend en onzeker rijd het scootertje over de plankjes, terwijl ik omlaag kijk naar de wildstromende rivier en me afvraag waar ik nu in godsnaam toch weer beland ben. Uiteraard gaat dit goed, zoals alles hier uiteindelijk wel weer goedkomt.

Aangekomen bij het hostel pleuren we de tassen neer en gaan we op zoek naar eten. Na nog geen 2 minuten lopen zijn we bij het strand, waar ontzettend gezellige restaurantjes met mooie zitplaatsen op het strand te vinden zijn. We nemen plaats bij het restaurantje 'Bamboo' en genieten van het lekkere eten met de zee op nog geen 10 meter afstand.

De volgende dag worden we uitgerust wakker en maken we ons klaar voor de DinDin tour. Met de scooter gaan we eerst langs een tofu/tempeh fabriekje. Ontzettend leuk om te zien hoe hier alles door een paar man met de hand wordt gemaakt. We vervolgen onze weg naar iemand die bruine suiker maakt. Wanneer we daar zijn haalt hij een gigantische vleermuis tevoorschijn. Jezus wat een ding! Het is gewoon een chihauhau met vleugels van 1 meter spanwijdte. 'Hold it Hold it, he is sweet'. Met de drie dure rabiësprikken in mijn achterhoofd weiger ik vriendelijk dit te doen. Ze laten hem lekker op de kop hangen aan een houten paaltje en vragen of ik hem wil voeren. Aangezien ik een schrokkende hond gewend ben weiger ik ook dit in eerste opzicht. Echter doet hij voor hoe hij de vleermuis uit zijn hand laat eten en ik ben om. Ik wil ook. Met een klein brokje bruine suiker sta ik bij de vleermuis en houd ik het in vlakke hand bij zijn koppie. Hij snuffelt met zijn neusje aan mijn hand en wanneer hij met zijn kleine natte neusje het brokje raakt komt er een klein roze tongetje tevoorschijn dat het brokje suiker voorzichtig van mijn hand pakt en hij begint te kauwen. I love it! Nieuw vriendje voor Zoef misschien?

We scooteren verder en onderweg verteld de gids hoe hij de tsunami in 2006 ervaren heeft. Hij heeft geprobeerd in een palmboom te klimmen wat niet lukte en wat heel zijn borst en buik heeft opengehaald. Hij is toen door anderen snel meegenomen naar hoger gelegen gebied, wat zijn redding geweest is. Hij verteld dat het geluid van de golven klonk als een enorme helikopter en ik krijg kippenvel van zijn verhaal. Sinds die tsunami staan er overal borden langs de wegen met een evacuatie route wanneer er weer een tsunami plaats zal vinden. Ook is er tegenwoordig een sirene om te waarschuwen.

Aangekomen bij de green valley moeten we eerst nog een stukje door de jungle. Op slippertjes dit keer. Al snel glij ik telkens uit mijn slippers door alle modder en neem ik het grensverleggende besluit om op blote voeten door de jungle te banjeren. Ik word nog eens een echte Jane.

We komen aan bij een waterval. Daar gaan we dan. Achter de gids aan glibberen we van steen naar steen tot we bovenaan de waterval staan. Hier moeten we van de waterval springen. Wanneer we in het water liggen verdwijnt de gids achter de waterval. Wij erachteraan. In een lage grot kom ik weer boven water. Op de stenen van de grot hoor ik het geweld van het water van de waterval die nu over de grot waar wij ons bevinden heen stroomt. Ik voel dat iets in mijn been hapt, maar zeg mezelf dat het een takje was en ik niet in paniek moet raken. We zwemmen weer door de waterval de grot uit. We klauteren een stukje over stenen door het water en komen uit bij een gigantische grot met een uitstekende rots. Via boomwortels klimmen we omhoog langs de stijle rotswand, om zo op de uitstekende rots te komen. Ik kijk omlaag en schrik, fuck dat is hoog. 'Only 7 meters, no problem' zegt de gids. Voor me is een steile rots, links van me de waterval en rechts van me de gigantische grot. Adembenemend mooi en ik spring. Gaaafff!
We gaan verder. Ik hang aan een rots en word aangevallen door visjes. 'No problem miss, therapy fish, eats dead skin, good for you'. Heb ik weer.

Na een stukje zwemmen en klauteren komen we aan bij een ladder die aan een boom hangt. We klimmen omstebeurt omhoog en springen vanuit de boom in het water. Wanneer ik bovenop de boomtakken sta begin ik te twijfelen. Fuck-ing hoog. Strek ik mijn benen dan doen mijn voetzolen pijn, trek ik mijn benen op is mijn kont de lul. Ik besluit dan maar een beetje mijn benen in te trekken. Ik spring en boem, zowel mijn voetzolen als mijn edele kontje schrijnen van de klap. 'Grenzen verleggen Marieke, grenzen verleggen'.

We gaan uit het water en eten onze heerlijke lunch op. Met de scooter gaan we nu richting the green canyon. Daar aangekomen stappen we in een langwerpig bootje. We varen over de rivier die helder groen kijkt, aan beide kanten omringd met jungle. De jungle maakt langzaam plaats voor enorme hoge stijle rotsen waar water afdrupt. Op een gegeven moment komen we aan bij een waterval. Hier stopt de boot en krijgen we reddingsvesten aan. We klauteren de sterk stromende waterval op. Via een touw trekken we onszelf stukje bij beetje meer naar voren. We springen naar een rots midden in de sterkstromende rivier. Daar zitten we dan. Aan de overkant is een uitstekende grote rots te zien, waar van bovenaf flink wat water op klettert. De gids duikt in het water en probeert met volle kracht naar de overkant te zwemmen, terwijl hij wordt meegenomen door de sterke stroming. Hij haalt het net. Om beurten springen we erin om naar de overkant te komen, waar we ons met volle kracht vast moeten klampen aan de rotsen om niet meegenomen te worden door de stroming. Via de ontzettend gladde stijle rotswand klauteren we langzaam een gevaarlijke weg omhoog om bovenop de rots te komen.
Eenmaal boven ben ik ontzettend blij dat ik niet gevallen ben en sta ik heerlijk onder de straal water die op de rots kletst. Om beurten springen we weer van de rots af. Hierna zwemmen we terug naar de boot en komen we andere Nederlanders tegen. Zij zeggen niet te mogen gaan omdat de stroming te hard is en door de vele regenval is er kans op een grote golf (tsunami) door de rivier heen. Blij dat ik dat vantevoren niet wist parkeer ik mijn billen weer lekker in het bootje om op de terugweg nog even te genieten van de omgeving.

Een bijzondere dag, waarbij veel grenzen zijn verlegd en zeer onverantwoorde activiteiten zijn gedaan. Maar al bij al, het komt hier elke keer weer goed!

Selamat tinggal