Into the jungle

Daar gaan we dan, op naar het avontuur! Dinsdag aangekomen in Jakarta en woensdag verder gevlogen naar Medan, Sumatra. Medan, een ontzettend drukke stad waar je als westerling je ogen uitkijkt en zo nu en dan (lees: elke 20 seconden) doodsangsten uitstaat wanneer je je op de weg bevindt.

In Medan pakken we een knaloranje, knus local busje waar plaats is voor ongeveer 14 man. Echter denken de locals hier anders over en eindigen we met 20 man achterin het busje. Daar zitten we dan met onze backpack op schoot, zwetend vastgeklemd tussen de locals die je nieuwsgierig aan blijven staren. Tijdens de 3 uur durende rit vallen we van de ene verbazing in de andere. Een schoolbusje waarbij zo'n 20 kinderen in de bus en 10 kinderen op de bus zitten, rijdend over dezelfde hobbelweg als wij. Hele gezinnen van 4 man, waarbij de kinderen voorop de scooter staan en de baby's tussen de ouders ingeklemd zitten, zonder helm en een snelheid waar je u tegen zegt. En ga zo maar door.. Een vreselijke rit met wederom veel kontpijn en zweet, maar tegelijkertijd een geweldige ervaring waarvan je naderhand beseft hem niet te hadden willen missen.

Eindelijk, na deze lange rit zijn we aangekomen in Bukit Lawang. Een prachtig dorpje, met een wilde rivier waar aan beide kanten leuke hutjes en huisjes staan, aan alle kanten omringd door de jungle. Er heerst een relaxte vibe en een 'ons kent ons' sfeer. Met de backpack op onze rug worden we door een local via een houten brug, die aan touwtjes over de rivier hangt (jup, zoals in films), begeleid naar ons hostel.

De volgende ochtend worden we opgehaald door een gids, die ons veilig 2 dagen en 1 nacht wegwijs gaat maken in de jungle. Vergezeld met 3 andere avonturiers en Emiel begin ik heldhaftig aan een heftige klim. Na nog geen 5 minuten klauteren drupt het zweet van mijn gezicht en is mijn hartslag flink gestegen. Jezus wat zwaar! Gelukkig moeten we wisselend omhoog en omlaag klauteren, wat ervoor zorgt dat het goed vol te houden is. Na een tijdje naderen we een ander groepje wat met zijn allen omhoog kijkt. Daar zit het dan: in de boom hangt een roestbruine aap met een jong van zo'n 1,5/2 jaar oud. Geweldig, onze eerste orang-oetan! We vervolgen onze weg, op zoek naar meer. Plots wijst onze gids op de grond: Scorpion! In het dichte struikgewas zit een enorme zwarte schorpioen verscholen. Snel loop ik hem voorbij en ga verder met klimmen en klauteren. Even later zien we er in de verte weer eentje hangen: een moeder orang-oetan met dit keer een jong van een aantal maanden oud. Het jong klemt zich nog stevig vast aan de moeder. Een ontzettend mooi gezicht om te zien.

Aan het einde van de middag komen we aan bij een rivier midden in het oerwoud, met aan de kant 3 hutjes. Na even een verfrissende duik genomen te hebben kom ik erachter dat dit geen tussenstop is, maar onze overnachting plaats. 'Hell No!' gaat er door me heen. Onze slaaphut bestaat uit vier stokken in de grond, met daarbovenop stokken waartussen een zeil gespannen is. Aan de linkerzijde bevindt zich een loopgraaf en op het verhoogde gedeelte liggen vijf kleine matjes naast elkaar. Geen klamboe, op de grond, in het oerwoud. Bleh.

Na een verbazingwekkende goede nachtrust met liters deet wordt ik wakker met een ongelooflijk mooie omgeving. Recht voor onze hut stroomt de rivier, waar langzaam tussen de bomen door het zonlicht begint te schijnen. Is dit dan het zogenoemde 'één worden met de natuur?'. Als het aan mij ligt wel.
Na het ontbijt gaan we weer op pad. Na een tijdje zegt de gids ons even pauze te nemen. Ondertussen zie ik hem geconcentreerd gluren in de verte. Ik probeer mee te kijken om erachter te komen waar hij naar kijkt, maar het enige wat ik zie is groen. Opeens zegt hij ons allen snel mee te komen en sprint hij de bush bush in. In een ontzettend snelle vaart dalen we af en moet ik hard mijn best doen om niet op mijn plaat te gaan en naar beneden te donderen. Plots gaat hij op zijn hurken zitten en wijst voor zich: een gigantische aap met een onwijs dikke kop zit zich in de verte rustig vol te vreten. Dat is ie dan, Jackie de mannetjes orang-oetan. Hij slingerd van boom naar boom en onze gids sprint weer tussen alle takken, bladeren en wortels door naar beneden, achter de aap aan. En ik er maar achteraan hollen, ondertussen biddend dat ik hier levend uitkom. Plots stopt de gids en gaat weer op zijn hurken zitten. Ik kom er aan geklungeld, pak een boompje vast om mezelf te ondersteunen en KRAK. De hele boom breekt af en ik kan me nog net vastpakken aan een dun klein ander boompje. Bijna dood. Dankjewel boompje, dat je stond waar je staat.
Wanneer ik op mijn hurken ga zitten zie ik Jackie zitten. Dichtbij, starend naar ons. Vast omdat ik zonet het geluid van een olifant in een porseleinkast heb geproduceerd. Het aanzien van deze grote aap op zulke kleine afstand helpt me al snel van de schrik bekomen. Volop geniet ik van dit aanzicht.

Na nog een tijdje klauteren komen we bij een waterval aan. Prachtig om te zien, zo omringd door jungle, maar dit maakt het nog een stuk moeilijker om de weg te vervolgen. Stenen worden glad, boomwortels zijn nat en het uitglij/valgevaar wordt groter. Na een stukje verder te zijn geklommen komen we aan bij een andere waterval. Hier nemen we een duik terwijl de gids onze lunch voorbereidt. In de bomen zit een hele groep aapjes, allen uit op je eten. Nadat ik mijn ananas opgepeuzeld heb steek ik de schil in de lucht. Een aapje komt in de boom boven mij geklommen en grist de schil uit mijn hand en begint luid te smakken. Ik heb een wild aapje met de hand gevoerd, heerlijk! Dit maakt mijn jungletocht compleet.

Na nog een kwartier banjeren door de jungle staan we aan de wilde rivier waar we met banden op gaan en zo terug gevoerd worden naar Bukit Lawang. Heerlijk verfrissend in het koele water en wederom heel erg leuk om te doen!

Stinkend en smerig komen we aan bij het guesthouse voor de nacht. Niet echt een schone plek. Er hangt wel een klamboe, al zal dat niet mega veel helpen tegen de insecten door alle gaten die erin zitten. Op de klamboe zitten al een hoop pleisters geplakt, waarschijnlijk is dit de creativiteit van vorige backpackers geweest.
Tegen mijn zin in leg ik me erbij neer dat dit niet de meest comfortabele plek is en ga ik slapen. Ik heb tenslotte ook een nacht in de jungle geslapen, zonder klamboe. Erger kan niet, toch?
BAM! Het is half 4 en ik zit rechtop in bed. Ik hoor een hoop gerommel buiten en op de daken. Al gauw heb ik door dat het apen zijn die besloten hebben midden in de nacht flink kabaal te maken. Door de dunne platen die het dak moeten voorstellen klinkt het alsof ze elk moment door het dak kunnen zakken. Hoe leuk ik apen ook vind, op dit moment vind ik het gewoon rotbeesten.

Na een nacht met weinig slaap staat de taxi ons 's ochtends op te wachten. Tijd voor een lange rit van ongeveer 8 uur om ons naar de volgende stop te brengen: Tuk Tuk aan het Tobameer.

Selamat tinggal